Castle of Paphos in 3D (HBIM)
Dublin Core
Title
Castle of Paphos in 3D (HBIM)
Alternative Title
Πληροφοριακό Μοντέλο Ιστορικού Κτηρίου (HBIM) του κάστρου της Πάφου σε αρχείο Autodesk Revit 2021 (.rvt (ΜΕΤΑΦΟΡΤΩΣΕ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΚΑΙ ΑΝΟΙΞΕ ΤΟ ΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ AUTODESK REVIT)
Subject
Description
The medieval castle of Paphos, also known as ‘Paphos harbour castle’, is located at the western side of the port of Kato Paphos. The current state of the castle is the result of several reconstructions throughout the years, each representing different periods of the island’s history from the Medieval period onwards (Frankish, Venetian, Ottoman).
The medieval fortress consisted of two towers built in the mid-13th century, when the island was under Frankish Lusignan rule, to replace the nearby fortress known as ‘Saranda Colones’, which was destroyed by an earthquake in 1222 AD. The two towers were connected through a defensive wall and their major function was to control the port’s gateway and protect the city of Paphos by providing defence.
During the Frankish period, Cyprus suffered several raids from the Genoese and the Mamluks. According to Leontios Machairas, the Genoese occupied Paphos in the 14th century -more specifically in 1373. To make the forts stronger, they increased the height of the fortifications, while, at the same time, they opened ditches to be filled with seawater around the two towers.
The Venetians (1474-1571) reinforced Cyprus’ defensive system, mainly in other regions of the island. No significant defensive works took place in the Paphos district. Marino Sanuto and other travellers who visited the island during that period mention two fortresses located at the entrance of Paphos’ port.
The earthquake that took place on the island in 1491 AD must have destroyed one of the two towers located near the sea and thus, it is likely that the eastern port tower was abandoned. In the mid-16th century, the Venetians destroyed the fortress to prevent its use by enemies as fortification against them.
In 1571 AD, when the Ottomans conquered Cyprus, the tower was rebuilt on the ruins of the Frankish fortress, while it was reconstructed in 1592 by the Turkish commander of Cyprus, Ahmet Pasha (1589-1593). The ground floor and the basement of the castle were utilized by the Ottomans as a prison, the central area of the upper floor was used as a mosque, and the rooms for the military garrison lodging.
The British annexation of Cyprus, in 1878 AD, converted the monument into a colonial government salt store. Thus, the castle was not used for defensive or military purposes during that period.
In 1935, the Castle of Paphos was declared an Ancient Monument, with the Department of Antiquities of Cyprus being responsible for its conservation, preservation, restoration, and maintenance. Thus, throughout the years, the castle underwent various restoration and renovation works, for which the Department of Antiquities holds detailed reports and documentation (documents, photographs, etc).
Furthermore, in 1980, the monument was included in the UNESCO World Heritage List. The castle in its present form is the result of various reconstructions over the years, each representing the most important phases of the island’s history from the Medieval period onwards (Frankish, Venetian, Ottoman). Thus, when the Genoese occupied the fortresses of Paphos, they opened ditches for having them filled with seawater. The Venetians reinforced the fortifications of Cyprus but they did not carry out any defensive works in the district of Paphos.
The earthquake of 1491, as well as the abandonment of the Paphos port, led to the destruction of one of the two towers. In the mid-sixteenth century, the Venetians destroyed also the other tower to prevent its conquest by their enemies. After the conquest of the island by the Ottomans, the tower was rebuilt in 1592 by the commander of Cyprus Ahmet Pasha. During the Ottoman period, the castle was used as a prison and as a military garrison accommodation. During the period of the British colonisation of Cyprus, the monument was not used anymore for defensive or military purposes but as salt storage.
Throughout the years it underwent various restoration works, for which the Department of Antiquities holds detailed reports and documentation (documents, photographs etc.)
The medieval fortress consisted of two towers built in the mid-13th century, when the island was under Frankish Lusignan rule, to replace the nearby fortress known as ‘Saranda Colones’, which was destroyed by an earthquake in 1222 AD. The two towers were connected through a defensive wall and their major function was to control the port’s gateway and protect the city of Paphos by providing defence.
During the Frankish period, Cyprus suffered several raids from the Genoese and the Mamluks. According to Leontios Machairas, the Genoese occupied Paphos in the 14th century -more specifically in 1373. To make the forts stronger, they increased the height of the fortifications, while, at the same time, they opened ditches to be filled with seawater around the two towers.
The Venetians (1474-1571) reinforced Cyprus’ defensive system, mainly in other regions of the island. No significant defensive works took place in the Paphos district. Marino Sanuto and other travellers who visited the island during that period mention two fortresses located at the entrance of Paphos’ port.
The earthquake that took place on the island in 1491 AD must have destroyed one of the two towers located near the sea and thus, it is likely that the eastern port tower was abandoned. In the mid-16th century, the Venetians destroyed the fortress to prevent its use by enemies as fortification against them.
In 1571 AD, when the Ottomans conquered Cyprus, the tower was rebuilt on the ruins of the Frankish fortress, while it was reconstructed in 1592 by the Turkish commander of Cyprus, Ahmet Pasha (1589-1593). The ground floor and the basement of the castle were utilized by the Ottomans as a prison, the central area of the upper floor was used as a mosque, and the rooms for the military garrison lodging.
The British annexation of Cyprus, in 1878 AD, converted the monument into a colonial government salt store. Thus, the castle was not used for defensive or military purposes during that period.
In 1935, the Castle of Paphos was declared an Ancient Monument, with the Department of Antiquities of Cyprus being responsible for its conservation, preservation, restoration, and maintenance. Thus, throughout the years, the castle underwent various restoration and renovation works, for which the Department of Antiquities holds detailed reports and documentation (documents, photographs, etc).
Furthermore, in 1980, the monument was included in the UNESCO World Heritage List. The castle in its present form is the result of various reconstructions over the years, each representing the most important phases of the island’s history from the Medieval period onwards (Frankish, Venetian, Ottoman). Thus, when the Genoese occupied the fortresses of Paphos, they opened ditches for having them filled with seawater. The Venetians reinforced the fortifications of Cyprus but they did not carry out any defensive works in the district of Paphos.
The earthquake of 1491, as well as the abandonment of the Paphos port, led to the destruction of one of the two towers. In the mid-sixteenth century, the Venetians destroyed also the other tower to prevent its conquest by their enemies. After the conquest of the island by the Ottomans, the tower was rebuilt in 1592 by the commander of Cyprus Ahmet Pasha. During the Ottoman period, the castle was used as a prison and as a military garrison accommodation. During the period of the British colonisation of Cyprus, the monument was not used anymore for defensive or military purposes but as salt storage.
Throughout the years it underwent various restoration works, for which the Department of Antiquities holds detailed reports and documentation (documents, photographs etc.)
Το μεσαιωνικό κάστρο της Πάφου, γνωστό και ως "κάστρο του λιμανιού της Πάφου", βρίσκεται στη δυτική πλευρά του λιμανιού της Κάτω Πάφου. Η σημερινή κατάσταση του κάστρου είναι το αποτέλεσμα πολλών ανακατασκευών κατά τη διάρκεια των ετών, κάθε μία από τις οποίες αντιπροσωπεύει διαφορετικές περιόδους της ιστορίας του νησιού από τη Mεσαιωνική περίοδο και μετά (Φραγκοκρατία, Ενετοκρατία, Οθωμανική Αυτοκρατορία).
Το μεσαιωνικό φρούριο αποτελούνταν από δύο πύργους που χτίστηκαν στα μέσα του 13ου αιώνα, όταν το νησί βρισκόταν υπό την κυριαρχία των Φράγκων Λουζινιανών, για να αντικαταστήσει το κοντινό φρούριο γνωστό ως "Σαράντα Κολώνες", το οποίο καταστράφηκε από σεισμό το 1222 μ.Χ.. Οι δύο πύργοι συνδέονταν με αμυντικό τείχος και η κύρια λειτουργία τους ήταν να ελέγχουν την πύλη του λιμανιού και να προστατεύουν την πόλη της Πάφου παρέχοντας άμυνα.
Κατά τη διάρκεια της Φραγκοκρατίας, η Κύπρος υπέστη αρκετές επιδρομές από τους Γενοβέζους και τους Μαμελούκους. Σύμφωνα με τον Λεόντιο Μαχαιρά, οι Γενοβέζοι κατέλαβαν την Πάφο τον 14ο αιώνα -συγκεκριμένα το 1373. Για να καταστήσουν τα φρούρια ισχυρότερα, αύξησαν το ύψος των οχυρώσεων, ενώ, ταυτόχρονα, άνοιξαν τάφρους που γέμιζαν με θαλασσινό νερό γύρω από τους δύο πύργους.
Οι Ενετοί (1474-1571) ενίσχυσαν το αμυντικό σύστημα της Κύπρου, κυρίως σε άλλες περιοχές του νησιού. Στην περιοχή της Πάφου δεν πραγματοποιήθηκαν σημαντικά αμυντικά έργα. Ο Marino Sanuto και άλλοι περιηγητές που επισκέφθηκαν το νησί εκείνη την περίοδο αναφέρουν δύο φρούρια που βρίσκονταν στην είσοδο του λιμανιού της Πάφου.
Ο σεισμός που σημειώθηκε στο νησί το 1491 μ.Χ. πρέπει να κατέστρεψε τον έναν από τους δύο πύργους που βρίσκονταν κοντά στη θάλασσα και έτσι είναι πιθανό ότι ο ανατολικός πύργος του λιμανιού εγκαταλείφθηκε. Στα μέσα του 16ου αιώνα, οι Βενετοί κατέστρεψαν το φρούριο για να αποτρέψουν τη χρήση του από τους εχθρούς ως οχύρωση εναντίον τους.
Το 1571 μ.Χ., όταν οι Οθωμανοί κατέλαβαν την Κύπρο, ο πύργος ανοικοδομήθηκε πάνω στα ερείπια του φραγκικού φρουρίου, ενώ ανακατασκευάστηκε το 1592 από τον Τούρκο διοικητή της Κύπρου, Αχμέτ Πασά (1589-1593). Το ισόγειο και το υπόγειο του κάστρου αξιοποιήθηκαν από τους Οθωμανούς ως φυλακή, ο κεντρικός χώρος του επάνω ορόφου χρησιμοποιήθηκε ως τζαμί και τα δωμάτια για το κατάλυμα της στρατιωτικής φρουράς.
Η βρετανική προσάρτηση της Κύπρου, το 1878 μ.Χ., μετέτρεψε το μνημείο σε αποικιακή κυβερνητική αποθήκη αλατιού. Έτσι, το κάστρο δεν χρησιμοποιήθηκε για αμυντικούς ή στρατιωτικούς σκοπούς κατά την περίοδο αυτή.
Το 1935, το Κάστρο της Πάφου κηρύχθηκε Αρχαίο Μνημείο, με το Τμήμα Αρχαιοτήτων της Κύπρου να είναι υπεύθυνο για τη συντήρηση, τη διατήρηση, την αποκατάσταση και τη συντήρησή του. Έτσι, με την πάροδο των χρόνων, το κάστρο υπέστη διάφορες εργασίες αποκατάστασης και ανακαίνισης, για τις οποίες το Τμήμα Αρχαιοτήτων κατέχει λεπτομερείς εκθέσεις και τεκμηρίωση (έγγραφα, φωτογραφίες κ.λπ.).
Επιπλέον, το 1980, το μνημείο συμπεριλήφθηκε στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Το κάστρο στη σημερινή του μορφή είναι το αποτέλεσμα διαφόρων ανακατασκευών στο πέρασμα των χρόνων, καθεμία από τις οποίες αντιπροσωπεύει τις σημαντικότερες φάσεις της ιστορίας του νησιού από τη μεσαιωνική περίοδο και μετά (φραγκική, βενετική, οθωμανική). Έτσι, όταν οι Γενοβέζοι κατέλαβαν τα φρούρια της Πάφου, άνοιξαν τάφρους για να τα γεμίσουν με θαλασσινό νερό. Οι Ενετοί ενίσχυσαν τις οχυρώσεις της Κύπρου, αλλά δεν πραγματοποίησαν αμυντικά έργα στην περιοχή της Πάφου.
Ο σεισμός του 1491, καθώς και η εγκατάλειψη του λιμανιού της Πάφου, οδήγησαν στην καταστροφή του ενός από τους δύο πύργους. Στα μέσα του δέκατου έκτου αιώνα, οι Βενετοί κατέστρεψαν και τον άλλο πύργο για να αποτρέψουν την κατάκτησή του από τους εχθρούς τους. Μετά την κατάκτηση του νησιού από τους Οθωμανούς, ο πύργος ξαναχτίστηκε το 1592 από τον διοικητή της Κύπρου Αχμέτ Πασά. Κατά την οθωμανική περίοδο, το κάστρο χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή και ως κατάλυμα στρατιωτικής φρουράς. Κατά την περίοδο του βρετανικού αποικισμού της Κύπρου, το μνημείο δεν χρησιμοποιήθηκε πλέον για αμυντικούς ή στρατιωτικούς σκοπούς, αλλά ως αποθήκη αλατιού.
Mε την πάροδο των χρόνων υπέστη διάφορες εργασίες αποκατάστασης, για τις οποίες το Τμήμα Αρχαιοτήτων διαθέτει λεπτομερείς εκθέσεις και τεκμηρίωση (έγγραφα, φωτογραφίες κ.λπ.).
Το μεσαιωνικό φρούριο αποτελούνταν από δύο πύργους που χτίστηκαν στα μέσα του 13ου αιώνα, όταν το νησί βρισκόταν υπό την κυριαρχία των Φράγκων Λουζινιανών, για να αντικαταστήσει το κοντινό φρούριο γνωστό ως "Σαράντα Κολώνες", το οποίο καταστράφηκε από σεισμό το 1222 μ.Χ.. Οι δύο πύργοι συνδέονταν με αμυντικό τείχος και η κύρια λειτουργία τους ήταν να ελέγχουν την πύλη του λιμανιού και να προστατεύουν την πόλη της Πάφου παρέχοντας άμυνα.
Κατά τη διάρκεια της Φραγκοκρατίας, η Κύπρος υπέστη αρκετές επιδρομές από τους Γενοβέζους και τους Μαμελούκους. Σύμφωνα με τον Λεόντιο Μαχαιρά, οι Γενοβέζοι κατέλαβαν την Πάφο τον 14ο αιώνα -συγκεκριμένα το 1373. Για να καταστήσουν τα φρούρια ισχυρότερα, αύξησαν το ύψος των οχυρώσεων, ενώ, ταυτόχρονα, άνοιξαν τάφρους που γέμιζαν με θαλασσινό νερό γύρω από τους δύο πύργους.
Οι Ενετοί (1474-1571) ενίσχυσαν το αμυντικό σύστημα της Κύπρου, κυρίως σε άλλες περιοχές του νησιού. Στην περιοχή της Πάφου δεν πραγματοποιήθηκαν σημαντικά αμυντικά έργα. Ο Marino Sanuto και άλλοι περιηγητές που επισκέφθηκαν το νησί εκείνη την περίοδο αναφέρουν δύο φρούρια που βρίσκονταν στην είσοδο του λιμανιού της Πάφου.
Ο σεισμός που σημειώθηκε στο νησί το 1491 μ.Χ. πρέπει να κατέστρεψε τον έναν από τους δύο πύργους που βρίσκονταν κοντά στη θάλασσα και έτσι είναι πιθανό ότι ο ανατολικός πύργος του λιμανιού εγκαταλείφθηκε. Στα μέσα του 16ου αιώνα, οι Βενετοί κατέστρεψαν το φρούριο για να αποτρέψουν τη χρήση του από τους εχθρούς ως οχύρωση εναντίον τους.
Το 1571 μ.Χ., όταν οι Οθωμανοί κατέλαβαν την Κύπρο, ο πύργος ανοικοδομήθηκε πάνω στα ερείπια του φραγκικού φρουρίου, ενώ ανακατασκευάστηκε το 1592 από τον Τούρκο διοικητή της Κύπρου, Αχμέτ Πασά (1589-1593). Το ισόγειο και το υπόγειο του κάστρου αξιοποιήθηκαν από τους Οθωμανούς ως φυλακή, ο κεντρικός χώρος του επάνω ορόφου χρησιμοποιήθηκε ως τζαμί και τα δωμάτια για το κατάλυμα της στρατιωτικής φρουράς.
Η βρετανική προσάρτηση της Κύπρου, το 1878 μ.Χ., μετέτρεψε το μνημείο σε αποικιακή κυβερνητική αποθήκη αλατιού. Έτσι, το κάστρο δεν χρησιμοποιήθηκε για αμυντικούς ή στρατιωτικούς σκοπούς κατά την περίοδο αυτή.
Το 1935, το Κάστρο της Πάφου κηρύχθηκε Αρχαίο Μνημείο, με το Τμήμα Αρχαιοτήτων της Κύπρου να είναι υπεύθυνο για τη συντήρηση, τη διατήρηση, την αποκατάσταση και τη συντήρησή του. Έτσι, με την πάροδο των χρόνων, το κάστρο υπέστη διάφορες εργασίες αποκατάστασης και ανακαίνισης, για τις οποίες το Τμήμα Αρχαιοτήτων κατέχει λεπτομερείς εκθέσεις και τεκμηρίωση (έγγραφα, φωτογραφίες κ.λπ.).
Επιπλέον, το 1980, το μνημείο συμπεριλήφθηκε στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Το κάστρο στη σημερινή του μορφή είναι το αποτέλεσμα διαφόρων ανακατασκευών στο πέρασμα των χρόνων, καθεμία από τις οποίες αντιπροσωπεύει τις σημαντικότερες φάσεις της ιστορίας του νησιού από τη μεσαιωνική περίοδο και μετά (φραγκική, βενετική, οθωμανική). Έτσι, όταν οι Γενοβέζοι κατέλαβαν τα φρούρια της Πάφου, άνοιξαν τάφρους για να τα γεμίσουν με θαλασσινό νερό. Οι Ενετοί ενίσχυσαν τις οχυρώσεις της Κύπρου, αλλά δεν πραγματοποίησαν αμυντικά έργα στην περιοχή της Πάφου.
Ο σεισμός του 1491, καθώς και η εγκατάλειψη του λιμανιού της Πάφου, οδήγησαν στην καταστροφή του ενός από τους δύο πύργους. Στα μέσα του δέκατου έκτου αιώνα, οι Βενετοί κατέστρεψαν και τον άλλο πύργο για να αποτρέψουν την κατάκτησή του από τους εχθρούς τους. Μετά την κατάκτηση του νησιού από τους Οθωμανούς, ο πύργος ξαναχτίστηκε το 1592 από τον διοικητή της Κύπρου Αχμέτ Πασά. Κατά την οθωμανική περίοδο, το κάστρο χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή και ως κατάλυμα στρατιωτικής φρουράς. Κατά την περίοδο του βρετανικού αποικισμού της Κύπρου, το μνημείο δεν χρησιμοποιήθηκε πλέον για αμυντικούς ή στρατιωτικούς σκοπούς, αλλά ως αποθήκη αλατιού.
Mε την πάροδο των χρόνων υπέστη διάφορες εργασίες αποκατάστασης, για τις οποίες το Τμήμα Αρχαιοτήτων διαθέτει λεπτομερείς εκθέσεις και τεκμηρίωση (έγγραφα, φωτογραφίες κ.λπ.).
Creator
Source
UNESCO Chair on Digital Cultural Heritage -
Digital Heritage Research Lab Cyprus University of Technology
Digital Heritage Research Lab Cyprus University of Technology
EU ERA Chair on Digital Cultural Heritage - MNEMOSYNE
Europeana Archaeology
Twin it! 3D for Europe's culture
Publisher
UNESCO and ERA Chairs on Digital Cultural Heritage -
Digital Heritage Research Lab Cyprus University of Technology
Digital Heritage Research Lab Cyprus University of Technology
Library of Cyprus University of Technology
Contributor
UNESCO and ERA Chairs on Digital Cultural Heritage -
Digital Heritage Research Lab Cyprus University of Technology
Digital Heritage Research Lab Cyprus University of Technology
Rights
Format
rvt
jpeg
Language
en
el
Identifier
MEDIEVAL_PAPHOS_CASTLE_HBIM_REVIT2021_220_MB
MEDIEVAL_PAPHOS_CASTLE_HBIM_REVIT2021_IMAGE
Abstract
Historic Building Information Modelling (HBIM) is defined as a system for modeling historic structures from laser scan and photogrammetric data. In general, the process of implementing HBIM involves a reverse engineering solution whereby parametric objects representing architectural elements are mapped onto laser scan or photogrammetric survey data. This process includes a number of stages to get the final product, starting with collecting and processing of laser/image survey data, identifying historic details from architectural pattern books, building parametric historic components/objects, and finally correlation and mapping of parametric objects onto scan data and the final production of engineering survey drawings and documentation. The product is the creation of full 3D models including details behind the object’s surface concerning its methods of construction and material makeup. The HBIM automatically produces full engineering drawings for the conservation of historic structure and environments, this includes 3D documentation, orthographic projections, sections, details and schedules.
Το Μοντέλο Ιστορικών Πληροφοριών Κτιρίου (HBIM) ορίζεται ως μια μεθοδολογία σχεδιασμού και μοντελοποίησης ιστορικών κτιρίων από τεχνολογία σάρωσης λέιζερ και φωτογραμμετρία. Σε γενικές γραμμές, η διαδικασία υλοποίησης του HBIM περιλαμβάνει μια διαδικασία αντίστροφης μηχανικής με την οποία τα παραμετρικά αντικείμενα που αντιπροσωπεύουν αρχιτεκτονικά στοιχεία, χαρτογραφούνται σε δεδομένα σαρωτή λέιζερ ή φωτογραμμετρικά δεδομένα. Αυτή η διαδικασία περιλαμβάνει μια σειρά από στάδια για την μορφοποίηση του τελικού ψηφιακού μοντέλου. Αρχικά η διαδικασία περιλαμβάνει τη συλλογή και επεξεργασία δεδομένων με λέιζερ / εικόνων, τον προσδιορισμό ιστορικών λεπτομερειών από βιβλιογραφία αρχιτεκτονικών προτύπων και την κατασκευή παραμετρικών ιστορικών στοιχείων / αντικειμένων. Στη συνέχεια, η συσχέτιση και χαρτογράφηση των παραμετρικών αντικειμένων σε δεδομένα από σαρωτή δημιουργεί τη ψηφιακή τεκμηρίωση. Το τελικό αποτέλεσμα περιλαμβάνει τη δημιουργία ολιστικού τρισδιάστατου μοντέλου που αντιπροσωπεύει τη μέθοδο κατασκευής, τα υλικά, την ιστορία και πληροφορίες μελλοντικής διατήρησης. Το HBIM παράγει αρχιτεκτονικά σχέδια και λεπτομέρειες για τη προστασία και διατήρηση της ιστορικής αξίας της κατασκευής και του άμεσου περιβαλλόντος του μνημείου. Αυτό περιλαμβάνει τρισδιάστατη αναπαράσταση, ορθογραφικές προβολές, τομές, πίνακες αναφοράς, χρονοδιαγράμματα κ.ά
Temporal Coverage
Frankish (1191-1489)
Venetian (1489-1571)
Ottoman (1571-1878)
British (1878-1960)
Modern (1960-2008)
Medieval European (1200-1499)
Files
Citation
UNESCO and ERA Chairs on Digital Cultural Heritage -
Digital Heritage Research Lab Cyprus University of Technology
and EU ERA Chair on Digital Cultural Heritage - MNEMOSYNE, “Castle of Paphos in 3D (HBIM),” Αψίδα, accessed December 22, 2024, https://apsida.cut.ac.cy/items/show/48214.